Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Skokie

Με αφορμή ένα δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας που δεν ξέρω αν απλώς κινδυνολογούσε όταν ανέφερε ότι η Γ.Σ. (ακροδεξιά οργάνωση) θα κάνει απόβαση στην Πάτρα για να ξεκαθαρίσει μια και καλή το πρόβλημα των μεταναστών με κάθε πρόσφορο δημοκρατικό τρόπο και μιας και το blog το διακρίνει ένας άκρατος αντιαμερικανισμός (αρκεί μια γρήγορη ματιά στα δεξιά της σελίδας) και οι αντιφιλελεύθερες φωνές συνεχώς πληθαίνουν μέσα στη φούσκα, μου ήρθε στο μυαλό μια παλιά ιστορία η οποία για μένα αφενός καθορίζει κατά ένα μεγάλο μέρος τα όρια της ελευθερίας του Λόγου αφετέρου εμμέσως απαντά σε κάποια από τα ερωτήματα που θέτει ο φίλος μου στην προηγούμενη ακριβώς από τη δική μου ανάρτηση. Για να αρχίσω από το τέλος της ανάρτησης η απάντηση είναι ΟΧΙ, υπό την προϋπόθεση ύπαρξης και εφαρμογής βασικών ατομικών ελευθεριών. Σε μια ελεύθερη πολιτεία δεν είμαστε ικανοί όχι μόνο να «βαφτίσουμε» μια αλήθεια, όπως λες, πόσο μάλλον να την συντηρήσουμε στους κόλπους της ως τέτοια, αν αντιλαμβάνομαι σωστά τον όρο «σερβίρουμε». Ακόμα και στη φερόμενη ως γενέτειρα και έδρα του φιλελευθερισμού τα πανίσχυρα λόμπι. -δεν ξέρω αν ως επαγγελαμτίας λομπίστας θα είχες μέλλον στην Ελλάδα αφού τα συμφέροντα των μερών ικανοποιούνται σε τέτοιο βαθμό λόγω της διαφθοράς που τέτοια επαγγέλματα στερούνται λόγο ύπαρξης- συναντούν σκοπέλους στη διάδοση και στο «σερβίρισμα» θέσεών τους ακριβώς γιατί η ελευθερία του λόγου οδηγεί αργά η γρήγορα στην αποκάλυψη της αλήθειας όπως και αν την βαφτίσανε. Αυτός ο μηχανισμός έχει λειτουργήσει πολλάκις στο παρελθόν στην Αμερική. Στην προσπάθεια μου να απαντήσω μέσω της ανάρτησης στις ερωτήσεις σου που θα δικαιολογεί την αλλαγή του ψευδώνυμου μου από «backσιτερ» σε backbencher, παρασύρθηκα.
Το Skokie είναι ένα περίχωρο του Chicago της πολιτείας του Illinois, με μία πληθυσμιακή ιδιαιτερότητα, 30.000 από τις 70.000 κατοίκους του, εν έτη 1978 ήταν Εβραίοι. Όχι οποιοδήποτε Εβραίοι αλλά επιζώντες του Ολοκαυτώματος -το οποίο σαν ιστορικό γεγονός αμφισβητώ- και απόγονοι αυτών. Μια ομάδα Ναζί, μέλη του «National Socialist Party of America (Nazis)» θέλησε να διαδηλώσει στη συνοικία των Εβραίων και όπως ήταν «αναμενόμενο» για κάθε Δημοκράτη και σύγχρονο υπερασπιστή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το συμβούλιο της πόλης αρνήθηκε να δώσει άδεια. Το δημοτικό συμβούλιο εξαρτούσε την άδεια ακόμα και από την καταβολή εγγύησης ενός τεράστιου χρηματικού ποσού, απαγόρευε τη χρήση του συμβόλου της σβάστικας, επιχειρηματολογούσε υπέρ της απαγόρευσης να διαδηλώσουν οι Ναζί λέγοντας ότι μνήμες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν ακόμα νωπές, οι πληγές που προκάλεσε σε αυτούς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ακόμη ανοιχτές, οι οποίες (πληγές) θα «ανάγκαζαν» τους επιζώντες να παρακολουθήσουν μια τέτοια «διαδήλωση» η οποία θα πυροδοτούσε την εβραϊκή κοινωνία της πόλης να ξεσπάσει με βία εναντίον των διαδηλωτών. Την υπεράσπιση των Ναζί, υπέρ του δικαιώματός τους να παρελάσουν, ανέλαβε η μεγαλύτερη αμερικάνικη οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η American Civil Liberties Union (ACLU). Μόνο η ανάληψη της υπεράσπισης κόστισε στην εν λόγω οργάνωση τα μισά της μέλη και είδε τις δωρεές προς αυτή από πολίτες να μειώνονται δραματικά. To Supreme Court της πολιτείας του Illinois ήρε τη σύγκρουση των δικαιωμάτων αποφασίζοντας «ότι κάτοικοι του Σκόκι δεν ήταν αναγκασμένοι να παρακολουθήσουν την παρέλαση ως εκ τούτου το συνταγματικό δικαίωμα της -ελευθερίας- του συνέρχεσθαι (δική μου ελεύθερη μτφ.) δεν ήταν δυνατό να περιοριστεί».
Το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στην Αμερική δεν κατάφερε να εμποδίσει την εφαρμογή του Αμερικάνικου Συντάγματος (First Amendment, Right of Free Assembly) αφού δεν βρέθηκε ανώτερο ή ανώτατο δικαστήριο των Η.Π.Α, να υποστηρίξει την καθόλα αντισυνταγματική απαγόρευση της διαδήλωσης από μέλη του κόμματος. Μολονότι οι πιέσεις που δέχτηκε τόσο η Δικαιοσύνη όσο και η (ΑCLU) σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, δεδομένης τόσο της χρονικής στιγμής όσο και της δύναμης του μοχλού πίεσης δεν έκαναν -«αλήθεια» με τεκμηρίωση και αιτιολόγηση οποιαδήποτε θέση “. Τέλος, δεν πιστεύω στις δύο πλευρές όπως λες της αλήθειας αλλά στην μοναδικότητα της. Πιο πολύ όμως πιστεύω στην αναζήτηση της.


ΥΓ (1) : Θέλω να με πληροφορήσει κάποιος αν με την πιο πάνω ανάρτηση έχω διαπράξει ποινικό αδίκημα σε μία τουλάχιστον χώρα της Ε.Ε. καθώς και αν η ποινικοποίηση της πράξης μου είναι ενάντια στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης?

ΥΓ (2) Ευχαριστώ τον φίλο ΓΠΚ για την πρό(σ)κληση. Ειλικρινά δεν με προσκαλούν συχνά, αντιθέτως με προκαλούν.

ΥΓ (3) Είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να υποστηρίξουμε το δικαίωμα της να διαδηλώσει στην πόλη μας η Γ. Σ. ή οποιαδήποτε ακροδεξιά οργάνωση?

Creative Commons License
Skokieείναι υπό άδεια Creative Commons Αναφορά-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα Άδεια.

1 σχόλιο:

Νίκος είπε...

Λοιπόν αγαπητέ backbencher Όθων (το άλλαξες επιτέλους, μάλλιασε η γλώσσα μου στο γραφείο!!!) έθεσες ένα απίστευτα σοβαρό ζήτημα και ένα εξίσου σοβαρό ερώτημα:

"Είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να υποστηρίξουμε το δικαίωμα της να διαδηλώσει στην πόλη μας η Γ. Σ. ή οποιαδήποτε ακροδεξιά οργάνωση?"

Θα αποπειραθώ να απαντήσω θέτοντας κι εγώ ένα ερώτημα:
Τι ακριβώς επιθυμούν οι άνθρωποι αυτοί; Να διαδηλώσουν στην πόλη μας ή να κάνουν απόβαση στην Πάτρα για να ξεκαθαρίσουν μια και καλή το πρόβλημα των μεταναστών με κάθε πρόσφορο δημοκρατικό τρόπο;
Αν συμβαίνει το πρώτο, όσο κι αν είναι ανεπιθύμητοι, όσο κι αν με ανακατεύει η σκέψη της ύπαρξής τους (γενικά) στους δρόμους μας (ειδικότερα), δεν νομίζω ότι υπάρχει έδαφος για να επιχειρηματολογήσω υπέρ της όποιας απαγόρευσης. Ναι, αν δεν προκαλέσουν, είναι ελεύθεροι να διαδηλώσουν τη μισαλλοδοξία τους οπουδήποτε.
Για να δώσω όμως μια πλήρη απάντηση στο ερώτημά σου πρέπει να σου πω ότι ΔΕΝ είμαι έτοιμος να υποστηρίξω τον σκοταδισμό (δικαιωμά;) τους αυτό. Απλά δεν μπορώ να το κάνω...
Ωστόσο αν είναι στις προθέσεις τους να δώσουν λύση στο ζήτημα με τις δικές τους αντιανθρώπινες και βάρβαρες μεθόδους, τότε κάποιος πρέπει να τους σταματήσει. Κάποιος πρέπει να τους το απαγορεύσει, με κάθε τρόπο.
Δείτε την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ταινία The Last Supper (1995), η οποία πραγματεύεται το ζήτημα με απιστευτο τρόπο. Σε κάποιο σημείο της ταινίας, ένας από τους πρωταγωνιστές θέτει το εξής ερώτημα, στο οποίο εγώ δεν έχω ακόμα απαντήσει:

Ας υποθέσουμε ότι -με την ιστορική γνώση ένος σύγχρονου ανθρώπου- βρίσκεσαι σε μια μπυραρία του Μονάχου το έτος 1925, όπου συναντάς έναν νεαρό καλιτέχνη, με το όνομα Αδόλφο Χιτλερ, ο οποίος αρχίζει και αναπτύσει κάτι περίεργες θεωρίες περί της ζημιάς και του εκφυλισμού, που προκαλούν οι ξένοι (και ειδικότερα οι εβραίοι) στο γερμανικό έθνος, το οποίο βαδίζει σιγά-σιγά την οδό της απωλείας. Σου λέει επίσης ότι η λύτρωση μπορεί να έρθει μόνο με την απελευθέρωσή μας από τους εβραίους ή, αν αυτό δεν καταστεί εφικτό, με την εξολόθρευσή τους.

Τι κάνεις; Πως αντιδράς; Είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για να τον αποτρέψεις, να τον σταματήσεις; Θα μπορούσες να φτάσεις ακόμα και στη δολοφονία του;
Η΄, στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης, τον αφήνεις να αιματοκυλίσει τον κόσμο;
Σκέψου το λίγο, δεν είναι απλά τα πράγματα.

ΥΓ1. Μια και οι αναρτήσεις έχουν αρχίσει να περιστρέφονται γύρω από το ζήτημα του Θεού και της άκρας δεξιάς, θέλω να σημειώσω και το εξής:
Στο τέλος του β κεφαλαίου του Mein Kampf ο Χίτλερ γράφει:

"Σήμερα πιστεύω ότι πράττω σύμφωνα με τις επιθυμίες του Παντοδύναμου Θεού μας: Υπερασπιζόμενος τον εαυτό μου ενάντια στους εβραίους, υπεραμύνομαι του έργου του Κυρίου".

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν αλλάξεις το "εβραίους" με το "μετανάστες" ποια είναι η διαφορά; Ν παν' να γαμηθούν οι φασίστες.

ΥΓ2. Θα το κατεβάσω το αντιαμερικανικό bullet the blue sky των U2, αν μου υποσχεθείς ότι θα διαβάσεις την ιστορία του στη wikipedia. El Salvador.