Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

The gap and the greek dream.

Θυμάμαι από τη φοιτητική μου ζωή ότι ένα από τα πιο «σύγχρονα» συνθήματα των αριστερών επαναστατών των αμφιθεάτρων ήταν «έξω οι βιομηχανίες από τα Α.Ε.Ι.» παραλλαγή τού με ανάλογου ύφους «αποσύνδεση των πανεπιστημίων από την ελεύθερη αγορά». Πριν προσπαθήσω να απαντήσω το γιατί θα σας πω ότι όλα μου τα πανεπιστημιακά χρόνια, και πιστέψτε με ήταν πολλά, ούτε δίαυλο για την ελεύθερη αγορά βρήκα μέσα στα ιδρύματα, ούτε βιομηχανία πάτησε ποτέ το πόδι της μέσα σε ΑΕΙ. Δεν θα εισέλθω σε ιδεολογική αντιπαράθεση για το επιτρεπτό ή μη της παρουσίας των επιχειρηματιών εντός των κόκκινων τειχών των ελληνικών πανεπιστημίων, ξέρω όμως με σιγουριά ότι πολλοί συμφοιτητές επιθυμούσαν διακαώς και ο καθένας για τους προσωπικούς του λόγους την ύπαρξη τέτοιας δυνατότητας ή επιλογής, ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς παραμείναμε να ψάχνουμε ανάμεσα σε ακριβά μεταπτυχιακά προγράμματα πανεπιστημίων του εξωτερικού που θα μας εξασφάλιζαν επαγγελματική αποκατάσταση και ετήσια συμβόλαια με υψηλές αποδοχές, πάντα όμως στο εξωτερικό. Για να είμαι δίκαιος, κάποιοι δεν έμειναν στο ψάξιμο και τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι αργά η γρήγορα θέλοντας και μη μπαίνουμε στο κυνήγι του greek dream. Την κατάληψη της πολυπόθητης θέσης στο Ελληνικό Δημόσιο που με την παρέλευση των ετών συνδυάζεται με δωρεάν εκπαίδευση στις σύγχρονες τεχνικές αφαίμαξης του δημοσίου πλούτου. Όπως συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια μετά τα αίτια της κατάντιας δυστυχώς δεν εδράζονται μόνο εντός των ιδρυμάτων μας αλλά και εκτός. Συγκεκριμένα η απουσία της ελεύθερης και ανοιχτής αγοράς εγκλωβίζει τους φοιτητές και οδηγεί στο τέλος του, μέσω της απαξίωσης του, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Κανένας φοιτητής (τουλάχιστον σαν φοιτητής) της ΠΚΣ ή άλλων ανεξάρτητων (ανεξάρτητες από τι;) κομματικών-φοιτητικών παρατάξεων δεν εμπόδιζε την ελεύθερη αγορά να πλαισιώσει τα ΑΕΙ. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε. Πολύ απλά και τραγικά αυτή ΔΕΝ υπήρχε. Ο σύγχρονος (Έλληνας) φοιτητής το γεύεται καθημερινά αφού μια εργασία στην καφετέρια ή στο SEVEN της γειτονιάς του κατά τη διάρκεια των σπουδών του εξασφαλίζει ό,τι αυτός προσδοκά και μετά την απόκτηση του πτυχίο του, ήτοι τις ίδιες πλούσιες «απολαβές» της ίδιας δημιουργικής εργασίας με την ειδοποιό διαφορά ότι μετά το ένα μάτι θα κοιτάζει την πόρτα του Δημοσίου, τον ασφαλή Ελληνικό δρόμο, στρωμένον πάντα με τα πέταλα της διαπλοκής από την αρχή του έως το τέλος του. Η Ελληνική αγορά έχει μια σκληρή ανταμοιβή για τον κόπο των παιδιών της :Δεν έχω ανάγκη τις γνώσεις σας ή ακριβέστερα δεν υφίσταμαι για να χρειάζομαι τις γνώσεις σας. Η ελεύθερη Ελληνική αγορά κατέρρευσε μέσα στο κενό που δημιούργησαν η επέλαση του Δημοσίου, των «βαριών» βιομηχανιών της οικοδομής και της καφετέριας με βασικό μισθό αναγκαστικά πλέον λόγω πληθώρας ανειδίκευτων πτυχιούχων εργατών 600 euros. Το κενό μεταξύ σύγχρονης Ελληνικής κρατικοποιημένης Ανώτατης παιδείας και ελεύθερης αγοράς οδήγησε στο αστρονομικό νούμερο των 1.000.000 Δημοσίων Υπαλλήλων και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο γίνεται μέρα με τη μέρα το λίκνο που φωτίζει το δρόμο που οδηγεί μακριά από κάθε οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Εντός των ορίων του πανεπιστημιακού ασύλου τα σύγχρονα ΑΕΙ όλης της χώρας ανοίγουν τις πύλες τους για να χαρίσουν κάθε 5 ετία στην Ελληνική κοινωνία άνεργους πτυχιούχος μεν αλλά με υψηλό το αγωνιστικό φρόνημα δε ενάντια στην επέλαση του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς στη χώρα μας- οι οποίοι θα πασχίζουν με κάθε μέσο και με τα 600 ευρώ μισθό το μήνα, που όπως φαίνεται τους φτάνουν να διατηρήσουν τη νοσηρή κατάσταση όπως έχει, να μην αλλάξει τίποτα. Όλοι εδώ, δέσμιοι στο αδιέξοδο του ασύδοτου κρατικού παρεμβατισμού!

Υ.Γ. (1) Γιατί όλοι αυτοί που θέλουν μια θέση στο Δημόσιο, παλεύουν άδικα και δεν ψηφίζουν ΚΚΕ (;) Τότε σίγουρα θα γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Υ.Γ (2) Δεύτερος τρόπος. Λύνουμε πρώτα το δημογραφικό και ύστερα ψηφίζουμε νομοσχέδιο περι κληρονομικής διαδοχής της δημόσιας θέσης που κατέχουμε. Μέσα σε 20 χρόνια το 1.000.000 δ/υ θα έχει γίνει 5.000.000. Εξασφαλίζουμε στα παιδιά μας σίγουρη θέση στο Δημόσιο τομέα και χτυπάμε το ρουσφέτι στη ρίζα του!!!

Υ. Γ. (3) Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι υπάρχει νόμος που απαγορεύει να λειτουργούν φροντιστήρια που βοηθούν την εισαγωγή στο Δημόσιο τομέα (Α.Σ.Ε.Π. κ.τ.λ). Το Κράτος φροντίζει για την τήρηση της αξιοκρατίας ακόμα και στη διαδικασία ένταξης. Προσπαθεί να αποφύγει το φιάσκο δεύτερων πανελληνίων στις ηλικίες των 30.
Othon Roussos.

Δεν υπάρχουν σχόλια: